Droomreporter Eefje Hornis van Dijk ving de droom van Hil Herweijer! Hoewel Hil zelf vindt dat ie nog wel even moet oefenen, genieten wij nu al! Check de link: https://youtu.be/lCWpYLcaMjY
De maand van Dromen in Kampen gaat ‘gewoon’ door!
Ook dit jaar organiseert Bibliotheek Kampen samen met Diana de Groot (UITverGROOT) van 6 t/m 28 mei de maand van Dromen in Kampen. Hoewel… niet op dezelfde manier natuurlijk, want activiteiten waar mensen bij elkaar komen gaan in verband met het Coronavirus helaas niet door. Het interactieve programma voor dit jaar is echter te mooi om niet te delen vindt programmamanager Anne Marth Kuilder. Daarom is er voor dit jaar gekozen voor een voornamelijk digitale opzet waar iedereen aan mee kan doen.
Anne Marth: “Juist nu we minder mensen kunnen ontmoeten, is het belangrijk om met elkaar in verbinding te blijven. Daarom delen we honderden Kamper dromen en maken die zichtbaar. Dat kan groots en meeslepend, maar ook heel klein, bijvoorbeeld een kopje koffie drinken met een bijzonder iemand of dat alles weer normaal is. We roepen alle Kampenaren op om deze dromen met elkaar te delen. Om dit te stimuleren, kan iedereen een poster (zie binnenpagina van De Brug) op het raam hangen en misschien komen onze droomreporters dan langs om deze dromen (op afstand) te vangen.”
Digitaal prikbord
“Omdat fysieke activiteiten niet mogelijk zijn, lanceren we een interactieve website: www.dromeninkampen.nl. De dromen plaatsen we op een digitaal prikbord. Op de website staan ook workshops voor jong en oud, inspirerende filmpjes, verhalen en andere originele manieren om met elkaar in verbinding te staan. Een keer per week zenden we een heus dromenjournaal uit, zowel via de website als op RTV IJsselmond, waarin Astrid de Jong de leukste, liefste en fijnste dromen van de week voor het voetlicht brengt.”
Meedoen
Deel jouw droom tussen 6 en 28 mei op www.dromeninkampen.nl en/of hang de poster op je raam. Droomreporters komen op gepaste afstand bij je op bezoek en leggen je droom vast in tekst, foto of video. Je kunt ook zelf een filmpje maken of je droom opschrijven en deze sturen naar info@dromeninkampen.nl. Dan publiceren we jouw droom op de website.
De maand van Dromen in Kampen wordt mede mogelijk gemaakt door het Cultuurfonds Kampen.
Naast ondernemer is de 27-jarige Joshua Agteres freelance sportleraar. Regelmatig wordt dan ook ad hoc een beroep op hem gedaan, waardoor wij onze afspraak twee keer moesten verzetten. De derde keer blijkt scheepsrecht en treffen ‘Freestyler Josh’ en ik elkaar in Zwolle, waar de geboren en getogen Wilsumer sinds een paar maanden woont.
Joshua groeide als jongste op in een gezin met vijf kinderen: “Ik denk vaak terug aan de momenten waarop ik met mijn twee voetballende broers in onze grote garage aan het ‘ballen’ was. Die ruimte was uitermate geschikt om ballen hoog te houden en andere voetbal-trucjes te leren. Ik probeerde van alles uit, waarbij het natuurlijk de grootste uitdaging was om een bal te laten doen wat jij wilde. Overigens niet alleen met de bal, maar ook met de (BMX) fiets, skates en zelfs met lege frisdrankblikjes die ik bij toeval op straat tegenkwam verlegde ik continue mijn grenzen. Ik was een energiek jongetje dat uiteindelijk ontdekte dat de bal het best bij me paste.”
Eerste live optreden
“Op mijn 14e verjaardag kreeg ik een filmcamera. Ik maakte opnames van mezelf in actie om daarna te kunnen beoordelen waarin ik me kon verbeteren. Wanneer ik tevreden was, maakte ik een compilatie en plaatste deze filmpjes vervolgens op internet, op YouTube. De filmpjes werden vaak bekeken en zorgden ervoor dat ik opgemerkt werd. Dit resulteerde in een eerste liveoptreden tijdens de sportverkiezingen in het gemeentehuis in Kampen. Ik was toen 16 jaar. De 200 toeschouwers, waaronder uiteraard sporters uit alle geledingen, maakten enorm veel indruk op me. Ik vond het vreselijk spannend. Vooral om 5 minuten met trucs vol te maken. In mijn eigen vertrouwde garage duurde een truc ongeveer 2 seconden. Hoe moest ik 5 minuten vol maken, zonder al te vaak in herhaling te vervallen? Het lukte me en ik vertrok trots als een pauw en 20 euro rijker weer huiswaarts.”
Panna Knock Out
“Daarna kreeg ik vlot andere klussen als bijvoorbeeld een optreden op het hoofdpodium tijdens de EO-Jongerendag. De ontdekking dat ik met mijn talent geld kon verdienen, verraste me enerzijds. Aan de andere kant stond ik op die leeftijd al behoorlijk stevig in mijn schoenen en besloot mijn talent ook op andere manieren te benutten. Tegelijk met het volgen van de opleiding ‘Sport en Beweging’ bij onderwijsorganisatie Landstede, startte ik op 19-jarige leeftijd mijn eigen bedrijf ‘Freestyler Josh’. Ik kwam met organisaties als Panna Knock Out in contact die mij inhuurden. De vele vrijstellingen op school stelden mij in de gelegenheid om voor deze organisatie reizen naar het buitenland te maken, Overal in de wereld maakte ik dit voetbalspelletje bekend. Zelfs speelde ik een keer met – toen nog prins – Willem Alexander in Brazilië. Geweldig! Ik maakte kennis met een diversiteit aan mensen en daarmee hun opvattingen. Dat zorgde ervoor dat ik op jonge leeftijd al behoorlijk met mezelf werd geconfronteerd en een weg zocht om vast te houden aan mijn eigen waarden.”
Wereldwijde voetbalclinics
“Na een tijd voor Panna Knock Out te hebben gewerkt, besloot ik om, op naam van mijn eigen bedrijf, zelf een project te starten. In landen waar de bevolking het minder heeft dan in ons welvarende land, wilde ik met mijn talent een steentje bijdragen. Dus via mijn sportkwaliteiten minderbedeelde jongeren entertainen. Ik vond voldoende sponsoren om uiteindelijk een jaar lang voetbalclinics te geven in Indonesië, Singapore, Thailand en Australië. Bij terugkomst bleek er veel interesse in een soortgelijke voetbalschool in Nederland. Ik maakte hiervoor plannen, gingen met drie andere personen in zee en verhuisde naar Bodegraven.”
Falen of leerschool?
“Helaas verliep dit avontuur minder positief dan verwacht. Het liep uit op een zware teleurstelling met negatieve financiële gevolgen. Ik stapte uit de samenwerking en moest financieel de boel weer op orde brengen. Ook mijn vertrouwen in samenwerkingen liep een forse deuk op. Tot dan was alles in sneltreinvaart succesvol verlopen. Naïef als ik was, kende ik geen falen en teleurstelling. Op hangende pootjes kwam ik terug bij mijn ouders in Wilsum. Dat was best pittig! Ik miste het reizen, het avontuur. En natuurlijk moest ik eraan wennen om weer samen met mijn ouders dag in dag uit onder één dak te leven. Ik had totaal geen overzicht meer en kon niet overzien hoe ik ooit uit deze situatie zou kunnen komen. In deze periode waarin ik moest opkrabbelen, haalde ik gelukkig veel steun en rust uit het geloof. Ik kwam tot het inzicht dat ik me had laten leiden door succes en de honger naar meer. Al met al een goede leerschool, waar ik helaas nog steeds een flinke prijs voor betaal.”
Entertainmentmakelaar
“Inmiddels weet ik welke dingen écht waarde voor me hebben, heb ik leren vergeven en ga ik minder naïef door het leven. Ik durf weer te ondernemen en ben actief in de sport, het onderwijs en entertainment. Ik heb zelfs twee handelsnamen: ‘Freestyler Josh’, het onderdeel waarin ik mezelf en andere entertainers voor shows en clinics aanbied, en ‘Entertainmens’. Dit laatste startte ik recent. De laatste jaren ontmoette ik veel entertainers als motorstuntmannen, basketbalfreestylers, mensen uit het theater en dj’s. Allemaal voorbeelden van personen die anderen kunnen entertainen. Ik bied deze diensten aan op mijn website en verzorg de boekingen. Eigenlijk ben ik een entertainmentmakelaar.”
Groot denken
“Ik blijf altijd groot en in mogelijkheden denken. Dat geldt ook voor mijn dromen. Iemand zei eens tegen me: ‘A guy like you can be president!’. Deze ambitie heb ik niet, maar vind het een heel mooie uitspraak. Een die mij aanspoorde om groter te durven denken, waardoor ik zowel persoonlijke als landsgrenzen overschreed. Ik verlang soms weer terug naar Azië, de eerste plek waar ik enerzijds uit mijn comfortzone trad, maar daardoor wel ontdekte waar mijn hart en passie liggen. Eigenlijk dé plek waar ik volledig mezelf kon zijn. Ik blijf het onbekende dan ook omarmen en ga uitdagingen aan. Die heb ik nodig voor mijn persoonlijke ontwikkeling.”
Aandacht voor talent
“Daarnaast heb ik het als een grote stimulans ervaren dat mijn dromen op jonge leeftijd gezien, gehoord en erkend werden. Dus dat er aandacht was voor mijn talent. Ik stimuleer talentontwikkeling van jongs af dan ook van harte. Geef kinderen een podium en zorg ervoor dat zij hun talent en identiteit zelf kunnen ontdekken in plaats van dat deze worden ‘opgedrongen’ door hun omgeving. Dat kan door middel van initiatieven bij verenigingen of vanuit de Gemeente Kampen. Sport is hiervoor een heel mooi middel.”
“Dromen brengt je verder!”
“Durf te dromen! Dat is wat ik vooral de jeugd mee wil geven. Grote of kleine dromen, niets is te gek. Ooit droomde ik over voetballen tegen een olifant. Een droom die uitkwam! Maak van dromen je doelen. Schrijf ze op, waardoor je ze concreet benoemt. Op die manier worden ze in feite tastbaar. Denk niet in onmogelijkheden. Dromen brengen je altijd verder. Ook al is het maar om je als mens te laten groeien of om een ander beter te maken. Schakel negatieve invloeden en energie uit en geloof in je eigen kracht.”
Voor Hessiëlle Kerkhoff (48) staan ‘ontwikkeling’ en ‘groei’ hoog in het vaandel. Voor zichzelf, maar ook voor de mensen die zij professioneel begeleidt en voor de projecten die zij trekt, zoals het project ‘Een punt hebben’. Door dit project werd het afgelopen jaar in Kampen aandacht besteed aan de aanpak van laaggeletterdheid. Over aandacht gesproken: “Mensen verlangen ernaar om gezien en gehoord te worden. Mijn droom gaat over het geven van aandacht en in contact komen én blijven met elkaar!” aldus een maatschappelijk betrokken Hessiëlle.
Hessiëlle is altijd al geïnteresseerd in de ontwikkeling van mensen. Als dochter van een directeur van een basisschool en een bedrijfsmaatschappelijk werkster is het niet vreemd dat zij besloot na de Pabo de studie Pedagogiek te volgen. “Meer nog door mijn praktijkervaring als moeder ervoer ik van heel nabij hoe mooi een ontwikkelproces van een mens kan zijn”, vertelt Hessiëlle over haar drie jongens. Ze vervolgt: “Bij mijn theoretische kennis kwam ook nog mijn moederhart. Iedere fase is super interessant. De basis die je kinderen mee kunt geven, is liefde. Ik bagatelliseer de opvoeding niet, maar als je op liefde blijft terugvallen, heb je een onuitputtelijke bron van waaruit je kinderen mag en kunt begeleiden.”
Geremd door het systeem
“Na de Pabo belandde ik voor de klas direct in het strakke ritme van het onderwijs. Ik voelde dat ik daarin niet kon functioneren. Mijn verlangen om kinderen niet alleen te voeden met kennis, maar ook met ontwikkeling werd geremd door de omvang van een klas en de regels van het curriculum. Daarom ging ik pedagogiek studeren. Ik gaf les in het vak ‘omgangskunde’ op het mbo en ervoer opnieuw dat ook hier strakke afspraken de overhand hebben boven de vraag van jongeren hoe zij zich verhouden tot de maatschappij. Ik was meer tijd kwijt met het organiseren van het onderwijs dan het begeleiden van vraagstukken waar de leerlingen mee worstelden om zich überhaupt te kunnen ontwikkelen.”
Regeltjes afvinken
“Via (management)functies bij verscheidene organisaties zoals de kinderopvang en ouderenzorg werd ik opnieuw geconfronteerd met het systeem en mijn persoonlijke strijd daartegen. Hoe vereerd ik ook was en fantastisch ik het vond dat ik voor functies gevraagd werd, sommige rollen kon ik niet (meer) vervullen omdat ik me niet kon verhouden tot de focus op spreadsheets en het afvinken van regeltjes. Ik heb meer met het verhaal achter de spreadsheet. De interactie met de mens staat voor mij bovenaan. Als je in de kinderopvang de verantwoordelijkheid mag overnemen van ouders, heb je een klimaat te scheppen waarin kinderen optimaal gedijen. Ook in de ouderenzorg – een sector die in een aantal opzichten lijkt op die van de kinderopvang – heerst een spanningsveld tussen de regels en de uitvoering in de praktijk. Mensen die voornamelijk uitvoerend werken, willen het werk goed én met aandacht verrichten. De spanning om daar mee om te gaan, is in beide sectoren zichtbaar. In beide gevallen vroeg ik me af: hoe faciliteer ik mijn collega’s om hun gedrag zo aan te passen dat het feest van deze dag en het verhaal achter de mens aan bod komt? Opnieuw merkte ik dat ik de ontwikkeling van de mens én het geluk van de ontvangende ‘partij’ belangrijk vond.”
Ondernemerschap
“Na zes jaar directeur te zijn gewest bij een woonzorginstelling in Lelystad, besloot ik te vertrekken. Ik laste een kleine pauze in en koos ervoor niet meer in loondienst te werken. Ik wilde vrij en flexibel zijn en startte mijn bedrijf De Waerdmeester. Ik zocht een weg om daar invulling aan te geven. Op dat moment in mijn carrière had ik geen enkel idee hoe ik dat moest doen. Al doende ontdekte ik dat ik, naast het leveren van een bijdrage aan de ontwikkeling van mensen, het ondernemerschap leuk vind. De boer opgaan, verkennen, onderzoeken en uitproberen, marketing en communicatie, acquisitie plegen. Alle ballen hooghouden, dát vond ik interessant. Met als basis het begeleiden van mensen in hun ontwikkeling, specifiek op het gebied van leiderschap, want daar had ik inmiddels affiniteit mee.”
De Waerdmeester
“Het ondernemerschap kent pieken en dalen. Toch kan ik nu doen waar ik goed in ben. Alle opdrachten moeten te maken hebben met de kern van waaruit ik leef: ervoor zorgen dat mensen voelen dat ze ertoe doen, een bijdrage leveren en, als het nodig is, ze begeleiden. Leiderschap is een belangrijk thema. Ik dacht dat dat een hiërarchisch bepaalde functie was, maar ik ontdekte al heel snel dat mijn passie over persoonlijk leiderschap gaat. Een verrijking, want er kwamen opeens andere mensen én opdrachten op mijn pad, bijvoorbeeld het project ‘Een punt hebben’ in Kampen.”
Een punt hebben
“Ik had veel ervaring in het leiden van projecten, dus ik dacht deze opdracht prima te kunnen vormgeven. Vorig jaar kreeg ik van iemand een bericht dat in Kampen een intensieve samenwerking werd gestart in het kader van laaggeletterdheid. Ik was meteen enthousiast. Dit liet ik blijken in mijn gesprek met de netwerkpartners, waarna ik het bijzondere project mocht leiden. De concrete doelstelling was in gezamenlijkheid ontwikkelen en experimenteren met methodieken op dit thema. Daarbij meegenomen het ontwikkelen van professionals in dit vakgebied om laaggeletterdheid goed te signaleren en te begeleiden naar ondersteuning. Als projecttitel is bewust gekozen voor ‘Een punt hebben’, omdat ‘laaggeletterdheid’ wringt. We spreken ook niet over ‘hooggeletterdheid’. We hebben een punt en willen een punt achter laaggeletterdheid zetten.”
De dialoog faciliteren
“Hoewel alle netwerkpartners (gemeente, bibliotheek, stichting Welzijn, voorschoolse voorzieningen en een aantal scholen) met dit thema aan de slag wilden, bleek dat zij hun handen meer dan vol hadden aan de dagelijkse praktijk. Ik zag mensen nog niet de juiste modus hadden omdat ze niet wisten waar en hoe ze hun steentje wilden bijdragen. Na drie maanden in de rol van projectleider sprak ik met iemand van de bibliotheek. Deze organisatie speelde en speelt nog steeds een belangrijke rol in laaggeletterheid. We constateerden dat meer dezelfde initiatieven ons niet verder zouden brengen en dat we de dialoog op een andere manier moesten faciliteren. We besloten andere wegen in te slaan, o.a. door het ontwikkelen van materialen die anders zijn dan gemiddeld. Samen met marketing en communicatie ontwikkelden we bijvoorbeeld een geweldige display en we organiseerden workshops voor medewerkers van zorggerelateerde organisaties. Ik ontmoette mensen die niet direct aan het project verbonden waren van wie de creativiteit tot nieuwe ideeën en initiatieven leidden om het gesprek over laaggeletterheid in Kampen te bevorderen.”
Taalwandeling
“Een gaaf initiatief is bijvoorbeeld de taalwandeling van plm. drie kilometer. Deze leidt door de wijk Brunnepe en kan in groepsverband gelopen worden. De taalwandeling is ontwikkeld voor het professionele netwerk, maar mensen die dit thema interessant vinden, raden wij ook aan de route te lopen. Bij aanvang krijgen ze een routekaart waarop QR-codes te vinden zijn. Die scannen ze met hun telefoon. Dan worden ze doorgelinkt naar een film die de nodige gespreksstof oplevert. Het doel van deze wandeling is ontmoeting en samen over het onderwerp laaggeletterdheid in gesprek gaan. De gemêleerdheid van professionals resulteert in constructieve kennismakingen wat leidt tot het delen van verhalen en vraagstukken om te komen tot nieuwe voorstellen.” (Meer informatie over de Taalwandeling is op te vragen bij taalpuntcoördinator Valerie Kiesouw, e-mailadres taalpunt@bibliotheekkampen.nl
Ff buurt’n
Een ander aansprekend initiatief is ‘ff buurt’n’ van Stichting Welzijn. Onder begeleiding bepalen mensen van deze stichting, samen met de deelnemende professionals, wanneer en in welke straten ze gaan buurten en met welke reden. Kernvragen zijn bijvoorbeeld: Hoe woon je in deze straat? Hoe is je woonbeleving? Heb je goed contact met de buren? Heb je wensen? Altijd is er een vooraankondiging via een in de buurt verspreide flyer. Duo’s bezoeken de huizen van bewoners die open staan voor een gesprek. De gesprekken via ‘ff buurt’n’ maakten mij blij. Ik was als projectleider in beginsel veel te veel bezig met de systeemkant (ontmoeting faciliteren, inspireren), maar via ‘ff buurt’n’ zag ik hoe ontmoetingen van mens tot mens ontstonden. Zowel professionals als de inwoners van de straat.”
Respect
“Ik heb nederigheid geleerd van dit project. Heel vaak kwam ik mezelf tegen. Ik had ergens onvoldoende invloed op of mijn invloed was onvoldoende constructief om ergens te komen. Dat ervoer ik in beginsel als falen. Gelukkig heb ik dat omgebogen naar een leerervaring. Ook ik ben lerend! Ik heb veel respect voor mensen die hun weg in de samenleving niet kunnen vinden door iets waar ze niets aan kunnen doen. Mijn kennis door en over dit thema is enorm gegroeid. Onze digitale wereld werpt voor een heleboel mensen een belemmering op. De intelligentie waarmee mensen verbloemen dat ze niet kunnen lezen en schrijven zich toch staande weten te houden, is knap. Ik vraag me oprecht af – dat sluit aan bij mijn strijd met het systeem – of wij als samenleving in staat zijn om elkaar voldoende te zien.”
Regie voeren
“Het is nodig in een gemeente om regie te voeren. Er is aanjaging nodig. De bordjes van professionals liggen zo vol met dagelijkse dingen dat er weinig tot geen tijd overblijft voor nieuwe initiatieven die hard nodig zijn om doelen te bereiken. Dit thema moet doorgaan. Het houdt niet op bij een eenjarig project. Het verbinden van partijen om gezamenlijk meer dan de som der delen te bieden moet boven aan ieders agenda staan. Het kost bijvoorbeeld veel geld als aanmaningen niet gelezen kunnen worden. Hierdoor komt men in de schulden. Let wel, het gaat niet over een financieel vraagstuk, maar dat is in onze samenleving nog vaak doorslaggevend voor besluitvorming. Voor mij betekent het veel meer dat iedereen in de samenleving kan meedoen en een bijdrage kan leveren. De samenleving is mooier als talenten (die iedereen in zich heeft) worden benut. Als je gehinderd wordt door bijvoorbeeld armoede of laaggeletterdheid, moet daar wat aan gedaan worden.”
Aandacht is gratis
“Dit alles heeft te maken met mijn droom. Als kind fantaseerde ik over een groot huis in het bos met oneindig veel kamers waar alleen maar gespeeld en gelachen werd. Er was genoeg te eten, te drinken en vooral was er aandacht. Daar zit mijn droom: aandacht. Aandacht kost geen geld. Er is aandacht in overvloed, we moeten het alleen aanwakkeren. Ik gun Kampen dat we aandacht voor elkaar hebben. Ik gun iedereen het feest van aandacht schenken aan elkaar. Je maakt er niet alleen een ander, maar ook jezelf blij mee. We verlangen in deze samenleving heel erg veel van eigen regie en initiatief, maar er zijn mensen die dat gewoon niet kunnen. Dit betekent niet dat de een de problemen voor de ander hoeft op te lossen, maar je kunt wel meedenken of luisteren. Ga met elkaar in gesprek, leg verbanden, zet je binnen je eigen mogelijkheden in en geniet!
De heerlijke macarons, salades en quiches van Loes van Dijk kende ik al, haar droom nog niet. Bezig met het opruimen van de laatste schaaltjes en borden, ontvangt Loes me aan het eind van vrijdagmiddag hartelijk in haar sfeervolle Franse eethuis Lalaloes aan de Broederstraat in Kampen voor een interview. Eenmaal in gesprek, vraag ik af en toe of Loes haar zin wil herhalen. Dan zet de Franse chansonnier op de langspeelplaat zijn lied namelijk nét iets steviger in en overstemt ons gesprek. Loes: “Iedere dag draai ik de plaat wel drie tot vier keer en nog steeds krijg ik er geen genoeg van!”
Loes werd 50 jaar geleden in Renkum geboren en bracht haar jeugd in Zutphen door. Daar haalde zij haar Atheneumdiploma en besloot vervolgens om Frans te gaan studeren. Haar creatieve inslag uitte zich in het spelen van saxofoon, fotografie en tekenen. Voldoende aanleiding om toelatingsexamen voor de Kunstacademie in Kampen te doen waar zij werd aangenomen. Loes: “De zomer voordat ik hier zou starten, bracht ik met mijn muziekband in Frankrijk door en daar ontmoette ik op mijn 23e mijn vriend in Lacaneau aan de Atlantische Oceaan. Hij ging mee terug naar Nederland en trok meteen bij me in. Ik woonde toen in een klein boerderijtje aan de Burgemeester van Engelenweg in IJsselmuiden. Toen ik zwanger raakte van mijn eerste kind verhuisden we naar Kampen.”
Niet op mijn plek
“Hoewel ik mijn opleiding aan Kunstacademie had afgerond, wilde ik geen kunstenaar zijn. Ik zag mezelf niet de hele dag alleen in een atelier werken en voelde me ook geen kunstenaar. Na diverse uiteenlopende baantjes besloot ik in 1996 aan de slag te gaan bij Mitsubishi Turbocharger in Almere, waar ik werkinstructies in zowel het Nederlands als Engels voor operators maakte. In tegenstelling tot mijn opleiding een vrij technisch beroep waar ik bij toeval inrolde. Ik kwam terecht in de autobranche – een echte mannenwereld – waarvan ik wist dat het eigenlijk, ondanks dat ik er met plezier werkte en veel leerde, niet mijn plek is. Wat dat wel was, daar had ik toen nog niet echt een beeld bij. Ik had geen doel. Daarentegen wel dromen.”
Kwartjes die vallen
“Rond mijn 50e werd dit gevoel steeds sterker. Ik herinner me een vrijmarkt hier in de stad op 2e Pinksterdag. Ik kan lekkere appeltaarten bakken en ik besloot die, vergezeld van koffie en thee, te verkopen. Ik creëerde een gezellig zitje en voerde met iedereen gesprekken. De dag van mijn leven! Ik realiseerde me ineens dat de blijheid die ik deze dag ervoer, dicht in de buurt kwam van het gevoel dat ik wilde ervaren tijdens mijn werk. De gedachte dat ik halverwege de 60 jaar nog steeds in de wereld van de turbo zou zitten, benauwde me opeens. In diezelfde tijd stond het pand aan de overkant van de HEMA leeg. Nu zit hier Lunchroom Nonna. Regelmatig fietste ik langs het leegstaande pand en op een dag verzamelde ik al mijn moed en stuurde ik, ondanks het feit dat ik geen geld had, een e-mail naar de verhuurder. Een onderhandeling volgde. Hoewel we steeds dichter bij elkaar kwamen, ging de deal op het laatst helaas niet door. Ik was enerzijds teleurgesteld, aan de andere kant een geweldige ervaring rijker! Ik leerde onderhandelen en het allerbelangrijkste: de kwartjes van een eigen (werk-)plek waar ik gelukkig en mezelf kon zijn begonnen te vallen. Ik wende steeds meer aan de gedachte dat mijn droom om een eigen eetgelegenheid te beginnen niet onmogelijk was.”
Expressieve aftrap
“Door het vertrek van Safi Essentials, kwam dit pand aan de Broederstraat leeg te staan. Ik wist inmiddels wat ik wilde, alleen het benodigde geld was er niet. Ik leende geld van mijn vader en startte een crowdfundingsactie. Dat lukte en voor dat ik het wist, zat ik bij de makelaar om het huurcontract te tekenen op 1 mei 2017 werd Lalaloes geopend! Het echtpaar dat mij eerder tangolessen in Quintus had gegeven, vroeg ik om het lege pand met een tango in te wijden. Een uniek moment. Ik houd enorm van dans en de expressie van de tango paste zo goed bij dit moment. Het vuur, de uitdaging en het temperament. Een betere en mooiere start van mijn eethuis kon ik me niet wensen.”
Alles valt samen
“Dat het een Franse eetgelegenheid zou worden, was allang helder. De liefde voor het land komt niet alleen door mijn man. Ik hield altijd al van dit land, de mensen en natuurlijk het eten en drinken. Vanaf het moment dat ik hier zit, stroomt alles en komen dingen samen die bij mij passen en mij energie geven. Kunstenaars geven hier workshops en exposeren hier. Iedere dag stappen er bekende of onbekende mensen naar binnen die niet alleen voor het eten, maar ook voor de gezelligheid komen. Iedere dag ontdek ik nieuwe dingen en producten en word ik wel een keer verrast, bijvoorbeeld door degene die de langspeelplaat met Franse muziek bracht. Lalaloes is een ontmoetingsplek en voelt als een avontuur. Ik kan eigenlijk nog steeds niet geloven dat dit nu mijn werk is! Ik leef nu meer dan mijn droom. Alles valt samen.”
Sabbatical
“Natuurlijk is niet alles altijd rozengeur en maneschijn. Het is hard werken hoor! Sinds een paar maanden ben ik met een sabbatical bij mijn werkgever Mitsubishi. Ik heb onbetaald verlof voor een halfjaar. In deze periode loop ik geen financieel risico, maar er zal ook moeten blijken of ik met Lalaloes voldoende verdien om in de toekomst rond te kunnen komen. Daarnaast gebruik ik deze periode vooral om uit te vinden of dit het leven is dat ik wil leiden. Het gaat niet alleen om werk, maar het raakt ook mijn sociale leven. Ik ben continu met Lalaloes bezig. Het is meer mijn leven dan een kantoorbaan. Om vijf uur kon ik daar de deur achter me dichttrekken. Hier ben ik de verantwoordelijke. Dat is fantastisch natuurlijk, want ik mag alles zelf bepalen, maar soms ook moeilijk omdat ik alles goed wil doen en nooit klaar ben. Gelukkig staat mijn gezin volledig achter me en mijn man helpt ook mee.”
Kamper binnenstad
“Ik vind het heerlijk om in de binnenstad van Kampen te zitten, hoewel ik wel hoop dat de binnenstad wat levendiger wordt. Er zijn zoveel initiatieven en ideeën. Vooral jonge ondernemers zien (innovatieve) mogelijkheden voor een eigen onderneming. Die kunnen de levendigheid van Kampen ten goede komen. Het is alleen zo lastig om zonder eigen kapitaal ergens te starten en, zoals ik, te ondervinden of dit is waar je hart ligt en waar je goed in bent. Ik gun deze ondernemers dat ze door wat hulp hun kans kunnen pakken en hun droom waar kunnen maken.
Ik ben in ieder geval ontzettend blij dat ik over die drempel van dromen naar doen ben gestapt. Ik hoef later geen spijt te hebben van de dingen die ik niet gedaan heb. Ik heb mijn hart gevolgd en daar ben ik nog het meest trots op. Dat is iets wat ik iedereen wil meegeven: aarzel niet en doe waar je hart ligt. En als je valt, sta dan op, trek hier lering uit en ga weer door!”
Voor meer informatie volg Lalaloes op Facebook of kom gewoon een keer langs voor een ontbijt, lunch, koffie en/of verse thee!
Lalaloes is gevestigd aan de Broederstraat 11 in Kampen
De droom van Loes van Dijk:
Robert de Reu (31) droomt over wakker worden. ‘Ontwaak!’ is dan ook zijn credo. Dit geldt niet alleen voor zichzelf of voor de inwoners van Kampen, maar het raakt de hele mensheid: “Durf zelf na te denken. Wat wil je? Als mens, als individu. Als een vrij wezen. Of laat je je liever leiden door het systeem?”
Robert komt oorspronkelijk niet uit Kampen, hij groeide op in Zwolle. Zijn zorgeloze jeugd krijgt rond zijn tiende een wending die bepalend lijkt voor de verdere invulling van zijn leven. Robert: “Ik moest aan mijn oren worden geopereerd. Dit bleken zware operaties, waarvan een resulteerde in een bijna doodervaring. Hoe heftig ook, deze ervaring was prachtig. Iedereen heeft tijdens een droom weleens het gevoel dat je valt. De angst zorgt er voor dat je wakker schrikt. Ik ging door deze angst heen, dus liet me doorvallen. Er was een tunnel vol kleuren die wij hier niet kennen. Kraakhelder. Deze ervaring ervoer ik als heel bevrijdend. Toen ik terug kwam, besefte ik niet goed wat ik had meegemaakt. Ik was er te jong voor. Wel bracht het dat ik tot aan de dag van vandaag niets als vanzelfsprekend aanneem, maar blijf doorvragen. Ik wil altijd meer weten en dat moet uitgelegd kunnen worden.
Kampen
Deze eigenschap werd later niet door iedereen gewaardeerd. Het zorgde er helaas voor dat Robert een aantal keren werd ontslagen: “Ik stelde kritische vragen en schaarde me niet achter bepaalde regels. Daarnaast moest ik bijvoorbeeld achter de lopende band knetterhard werken voor een mager loontje. Dat klopte in mijn ogen niet. Ik kon dit niet accepteren en wilde niet op deze manier een bijdrage aan de maatschappij leveren. Toch draag ik graag op een andere manier bij. Ik wilde samenwonen met mijn levensgezel Lotte, maar Zwolle bleek te duur. Wij besloten om ons ook buiten Zwolle als woningzoekende in te schrijven.” Ze kregen een leuk huisje aan de Oudestraat aangeboden om niet veel later samen met hun zoons Nova en Si een woning in Brunnepe, vrijwel direct gelegen aan het voedselpark De Groene Brunneper, te betrekken.
Groene long
Robert: “Voordat wij dit huis ongeveer vijf jaar geleden betrokken, liepen we over de naastgelegen dijk. Daar zagen we naast een grote boomgaard veel moestuintjes liggen. We waren direct enthousiast. Dit wilden wij ook! Die moestuinen moesten op een gegeven ogenblik weg. Het was de bedoeling van de gemeente dat er een ‘groene long’ door Brunnepe zou komen. Leuke plannen, dachten wij, maar tegelijkertijd zagen wij mogelijkheden om meer van dit groene stuk te maken: een eetbaar park met fruitbomen en –struiken. Niet alleen zou de buurt van de oogst genieten, ook de kinderen kregen het besef dat bijvoorbeeld een appel eerst aan een boom groeit voordat het in de winkel ligt. Wij ontwikkelden een plan voor dit gebied, schreven dit uit en dienden dit in bij de gemeente. Eerst informeerden wij in de buurt wat men ervan vond. Ze waren erg positief, maar stelden zich ook kritisch op. Zij kenden ons niet en ze geloofden niet direct in een akkoord van de gemeente. Met behulp van wijkverbinder Marjolein Geurtsen begon het beetje bij beetje te lopen. We kregen (uiteindelijk) gehoor en het lukte om onze plannen voor een voedselpark uit te voeren.
De Groene Brunneper
Vorig jaar is er een stichting in het leven geroepen waar het voedselpark onder valt, namelijk: De Groene Brunneper. Deze stichting bestaat uit Lotte Versteeg en Robert de Reu en Evianne Schuurman. Robert: “De oogsten van de oude vruchtenbomen en bessenstruiken zijn groot. De jonge bomen leveren nog niet veel vruchten, maar dit wordt ongetwijfeld steeds meer. De aanloop van kinderen in het park is erg groot. Eerder speelden ze tussen auto’s op straat, een onveilige en ongezonde situatie. In het park wordt hun fantasie en onderzoekend vermogen geprikkeld.”
Hoger doel
“Voor mij is het voedselpark ook een middel om een hoger doel te bereiken dat betrekking heeft op de toekomst van de mensheid. Onze missie is bewustwording van de mens dat wij in een kunstmatig systeem leven. Ik hoop dat de mensheid erkent om van onderaf daar verandering in te brengen. Verandering van bewustzijn, hoe wij in het leven staan, hoe het systeem werkt. Voedingspatronen, koopgedrag. Minder economisch, meer gezond en puur. ‘Delen’ vind ik een groot goed. Het geheim van vermenigvuldigen is delen. Als kinderen zich daarvan bewust zijn, kunnen we allemaal even rijk zijn en welvarend om te kunnen inkeren en tot werkelijke bevrijding van het ware ‘zelf’ te komen. Met ‘het systeem’ doel ik niet per se op mensen, maar meer het apparaat waarin wij moeten functioneren. In mijn optiek gaan mensen aan het huidige systeem kapot. Ze voelen zich gevangen en zitten in een soort angstpatroon, waardoor als hun wekker om 07:00 uur afgaat zij direct voelen: ik moet eruit om te werken, anders heb ik straks geen geld om mijn rekeningen en eten te kunnen betalen. Dat beperkt mensen in hun vrijheid en daarmee ontwikkeling.”
Onthechten
“Voordat ik de wereld verlaat, wil ik volledig onthecht zijn. Ik ben zeker betrokken bij het leven, maar ik wil er niet aan hechten. “De aarde is een brug, bouw er uw huis niet op”, zei Jezus. Hoewel ik niet gelovig ben, kan ik me goed vinden in deze uitspraak. Wat hij hiermee volgens mij wil zeggen, is dat wij ons hier niet moeten binden aan het ‘stof’ en onze verlangens.. Aan niets of niemand. Begrijp me goed: ik zeg niet dat houden van verkeerd is. Zeker niet. Juist niet. Liefde is een prachtig iets. Wij zijn wezens van licht en liefde, waarbij liefde potentiële volheid inhoudt. Het zou heel mooi zijn als we van anderen net zoveel kunt houden als van je eigen kinderen. Maar ook kinderen zijn niet ons bezit. Zelfs ons lichaam is niet ons bezit, dat laten wij achter op het moment dat wij ons leven laten. Sterven voordat ik doodga. Dat is mijn persoonlijke doel. Onthechten. Omdat ik niet terug wil. Niet omdat ik het leven hier niet waardeer, maar ik wil verder.”
Manipulatie
“Mijn overtuigingen over ‘het systeem’ en hoe wij op deze planeet worden ‘vastgehouden’, gaan heel ver. Ik geloof in een doel dat niet van ons is, maar dat wij worden gedirigeerd, gemanipuleerd en gehersenspoeld. Ik geloof zelfs dat wij in massale slavernij gehouden worden waardoor uiteindelijk onze wil wordt opgelegd. De beste slaven zijn slaven die niet weten dat ze slaaf zijn. Door manipulatie via radio, tv, sociale media en boeken denken wij te willen leven in dit systeem. Dit is opgelegd, het is geen pure vrije wil. Er zijn veel mensen die eenzelfde inzicht en overtuiging hebben als ik. Helaas ontmoet ik deze mensen nauwelijks. De groep van mensen die zich hier bewust van wordt, wordt wel steeds groter. Ik spreek soms mensen die zich met dit gedachtengoed identificeren, maar nog niet zover zijn om het te praktiseren. Dit komt door angst, die is erg bepalend.” Heeft jouw overtuiging een naam? “Nee, niet echt. Het is geen geloof, maar een innerlijk ontwaken waarbij de mens bewust wordt van het Zelf met een hoofdletter en zich her- innert wie het werkelijk is.”
Ontwaak!
“Naast mijn persoonlijke doel heb ik een liefdeswens: blijf niet dromen, maar ontwaak. Voor mij begint dat hier in Kampen. Ik wil dat mensen zelf durven te denken. Wat wil je zelf? Als mens, als individu? Als inwoner van Kampen? We zijn ten slotte vrije wezens. Mensen moeten weer met het Zelf in contact komen en kunnen streven naar volmaaktheid. Daar gaat het om. Dit is een weg die iedereen zelf moet afleggen op zijn eigen manier. De weg naar het hart is een lang traject al is deze nader dan handen en voeten. Er lopen zoveel lagen van manipulatie over ons heen dat het moeilijk is om tot je eigen kern te komen. Veel mensen zijn op zoek naar zichzelf, dat doen ze bijvoorbeeld door te reizen of proberen dat te bereiken via meditatie of yoga. Daarin raakt men in een bepaalde vorm van extase, waardoor vreugde ontstaat. Dit is echter nog niet echt wie wij zij of waar we moeten zijn, omdat ook hier opnieuw een verlangen in schuilt. Om het vuur van verlangen te doven heeft men water nodig. Het water van gnosis, kennis, het innerlijk weten.”
De droom van Robert de Reu: Ontwaak
